Po prostu brak mi słów. Największy dramat człowieczeństwa - wpisany w ludzki żywot fakt, że nawet, jeśli komuś przypadnie w udziale mieć udane życie, to musi ono nieubłaganie przeminąć - przedstawiony wbrew pozorom bez sentymentów, a jednocześnie w tak dobitny i znaczący sposób, że przepłakałam pół filmu. W opozycji do przemijania młodość - również nie zawsze szczęśliwa, często gloryfikowana, tylko dlatego, że zwycięża nad starością tym, że rozpościera się przed nią jakakolwiek perspektywa ( zresztą metafora ta została w filmie niezwykle celnie przedstawiona w scenie z lornetką). Z perspektywy lat dojrzałych, oszałamiająca swoją świeżością. Niedosięgła. Miniona.
Gdzieś w tle jeszcze wieloletnia przyjaźń. Wypalenie zawodowe. Choroby trawiące ciało i duszę. Które mogą się przytrafić nawet wówczas, gdy opływasz w dostatek.
Także motyw twórczości - wszelakiej, bo mamy tu wątek kompozytora, reżysera, aktora. Jej wpływu na nasze życie. Tego, jak łatwo nadaje mu sens. I jak łatwo można go stracić, nie mając możliwości realizacji tejże twórczości.
Wszystko w najcudowniejszej oprawie muzycznej i wokalnej, jaką kiedykolwiek we współczesnym filmie słyszałam. Rewelacyjny sopran Sumi Jo, podkład instrumentalny soundtracku również mu nie ustępuje.
Świetne role aktorów - wszyscy niezwykle starannie dobrani, nawet ci drugoplanowi poradzili sobie rewelacyjnie. Choć przede wszystkim wzruszające, na długo zapadające w pamięć kreacje dwójki głównych bohaterów.
Najlepszy film, jaki widziałam w ostatnim czasie...Sorrentino udowadnia, że najbardziej smutne aspekty ludzkiej egzystencji można ukazać bez patosu i przyziemności, jednocześnie wywołując u widza o wiele głębszą emocjonalną reakcję, niż przy użyciu powyższych środków wyrazu. Polecam, polecam, polecam z całego serca.